Ogromny obszar parku, wielkości Słowenii, jest podzielony na 3 strefy. Strefa bezwzględnej ochrony z całkowitym zakazem wstępu dla turystów. Strefa ograniczonego dostępu , wyłącznie dla limitowanej liczby zorganizowanych grup. Wreszcie strefa dostępna dla ruchu turystycznego , którą zobaczyliśmy. Dwa dni spędzone na dojeździe i jeżdżeniu po samym parku to była uczta dla oczu. Park ze względu na bardzo trudny dojazd jest rzadko odwiedzany przez turystów. Dzięki temu Ci, którzy tutaj dotrą wracają zachwyceni. Jedyna droga, która prowadzi do parku (nr 26) jest poprowadzona bardzo odważnie, często półkami skalnymi na wysokości 4000 m.n.p.m. Przez zagubione wysoko w górach wioski, gdzie kobiety na co dzień chodzą w takich strojach , jak te pozujące do zdjęć w Cusco. W samym parku można zobaczyć niezliczone gatunki drzew i roślin endemicznych . Dla nas na zawsze w pamięci pozostaną przepiękne widoki i krajobrazy, cały czas odkrywane i zakrywane przez przewalające się na tej wysokości chmury.
