Prace Jože Plečnika wykonane w Lublanie między I a II wojną światową stanowią przykład skoncentrowanego na człowieku projektu urbanistycznego, który sukcesywnie zmieniał tożsamość miasta po rozpadzie Austro-Węgier, kiedy to miasto zmieniło się z prowincjonalnego w symboliczną stolicę narodu słoweńskiego. Architekt Jože Plečnik przyczynił się do tej transformacji swoją osobistą, głęboko ludzką wizją miasta, opartą na dialogu architektonicznym ze starszym miastem, a jednocześnie służącą potrzebom rodzącego się nowoczesnego społeczeństwa XX wieku. Nieruchomość składa się z szeregu przestrzeni publicznych (placów, parków, ulic, promenad, mostów) i instytucji publicznych (biblioteki narodowej, kościołów, rynków, kompleksu grobowego), które zostały wrażliwie zintegrowane z istniejącym wcześniej kontekstem miejskim, naturalnym i kulturowym i przyczyniły się do nowej tożsamości miasta. To wysoce kontekstowe i humanistyczne podejście urbanistyczne, a także charakterystyczny styl architektoniczny Plečnika, wyróżniają się na tle innych dominujących zasad modernistycznych jego czasów. Jest to wyjątkowy przypadek tworzenia przestrzeni publicznych, budynków i terenów zielonych według wizji jednego architekta, w ograniczonym czasie, na ograniczonej przestrzeni istniejącego miasta i przy stosunkowo ograniczonych zasobach.

Źródło: World Heritage Convention
https://whc.unesco.org/en/list/1643